Okosnicu tima su činili već prekaljeni asovi iz šampionske generacije 1977/78 – Vukotić, Stojković, Trifunović, Klinčarski, Zavišić, Hatunić i Prekazi, uz mlade a već standardne prvotimce Zalada, Smajića, Živkovića, Ješića, Radovića i Vargu, a krupnim koracima ka prvom timu su grabili vezni igrač Zoran Čava Dimitrijević (takođe dete Partizana), odbrambeni fudbaler Vladimir Vermezović (podmladak) i krilo Miloš Đelmaš (FK Beograd sa Karaburme). Jedan od onih koji nisu ostavili značajniji trag, uprkos nespornom kvalitetu, bio je Novica Kostić, ofanzivni vezni igrač koji je došao iz Napretka.
Uz već pomenutog Dragana Mancea, naredne 1981. godine u klub stižu igrači od kojih će neki narednih godina biti okosnica šampionske generacije – levi bek Slobodan Rojević (Sutjeska), centarhalfovi Ljubomir Radanović (Lovćen) i Dragi Kaličanin (Borac iz Čačka). Sva trojica su ostavila značajan trag u klubu, a to se posebno može reći za Ljubomira Radanovića, koji je kasnije postao kapiten Partizana i reprezentativac Jugoslavije, a u legendu je ušao golom koji je postigao u Splitu protiv Bugarske, za prolaz na EP 1984.
Sa ovim snagama Partizan je ušao u sezonu 1982/83 i uprkos svim očekivanjima, osvojio titulu prvaka, devetu po redu! Trener Miloš Milutinović je napravio sjajan spoj mladosti i iskustva, a osim pomenutih „starosedelaca“ koje su predvodili Vukotić, Stojković, Trifunović, Prekazi, Klinčarski, Ješić, Varga i Živković, bila je to sezona pune afirmacije Miodraga Radovića, Čave Dimitrijevića i Zvonka Popovića (podmladak Partizana), ali pre svega pojedinih igrača koji su par godina ranije pristigli u klub. Dragan Mance (30 utakmica, 15 golova u šampionskoj sezoni), Ljubomir Radanović (34 utakmice, 3 gola) i Slobodan Rojević (32 utakmice, 1 gol) su bukvalno eksplodirali u toj sezoni i pokazali se kao prava pojačanja. Osećaj Partizanovih stručnjaka da prepoznaju mlade talente koji će kasnije stasati u kvalitetne igrače opet je bio nepogrešiv.
Da je posao dovođenja igrača takav da nikada ne možete očekivati stoprocentan uspeh, jer uvek ima igrača koji se iz raznih razloga nisu potvrdili, jasno je svakome ko poznaje fudbal. Tako se i Partizanu desilo da početkom te decenije dovede već afirmisanog Seada Sarajlića iz tuzlanske Slobode (1982) i darovite Radomira Radulovića (Proleter) i Ismeta Ugljanina (Novi Pazar, godinu ranije) ali ovi momci nisu u crno-belom dresu pokazali sve što znaju. Njima možemo pridodati i Zorana Ristovića, Borisava Petrića i danas pokojnog Nenada Stavrića. Doduše, Sead Sarajlić je u šampionskoj sezoni 1982/83 odigrao 11 utakmica.
Dakle, opet se recept iz sezone 1975/76 pokazao kao uspešan – titulu su doneli Partizanovi „starosedeoci“ uz igrače dovedene iz drugoligaških klubova. Među osvajačima titule 1982/83 nije bilo nijedno zvučno pojačanje, iz reda onih čiji prelasci iz tima u tim predstavljaju „transfer bombe“ !
Sa manje-više istim snagama Partizan je krenuo u odbranu titule u sezoni 1983/84. Dugogodišnji prvotimac Aleksandar Trifunović odlazi u Askoli, odlazi i Slobodan Pavković, a nova lica bili su Zoran Martinović (Radnički Niš, afirmisani prvoligaški fudbaler), bek Slavko Karanović iz Kikinde, Kujtim Šalja (Lirija, Prizren) i Uroš Milutinović (podmladak Partizana, sin Miloša Milutinovića). Osim Kujtima Šalje, koji je odigrao značajan broj utakmica u sezoni 1983/84 ali je već sledeće godine otišao u Prištinu, ostali igrači nisu ostavili bitan trag u Partizanu.
Partizan završava sezonu na drugom mestu, iza Zvezde, u Kupu šampiona biva eliminisan u drugom kolu od berlinskog Dinama, a punu afirmaciju su stekli Dragi Kaličanin i Zvonko Popović, uz tada mladog Gorana Stevanovića (Partizanovo dete). U polusezoni, jedan od asova, Dževad Prekazi, napušta Partizan i potpisuje za splitski Hajduk, što je bio jedan od bitnijih prelazaka između ova dva kluba. I dok je odlazak Prekazija u Split krajem 1983. godine izazvao
umereno nezadovoljstvo navijača Partizana kao i pogrdna skandiranja
Dževadu Prekaziju na prvoj sledećoj utakmici na kojoj je nastupio za
Hajduk protiv Partizana (maj 1984, na stadionu Crvene zvezde pred 70.000
gledalaca), šokantni prelazak Ranka Stojića u Dinamo u leto 1984. je bio smatran izdajom kluba. Istog tog leta 1984, posle skoro petnaest godina u prvom timu Partizana, oprašta se legendarni Momčilo Vukotić. Partizan osim Stojića, napušta i dugogodišnji as Nenad Stojković (Monako), a „crno-beli“ ostaju bez oba dotadašnja golmana – osim Stojića, odlazi i Rade Zalad, u titogradsku Budućnost. Praznine nastale odlaskom tolikog broja odličnih igrača i prvotimaca valjalo je nadoknaditi…
Sledi popunjavanje ekipe. Iz OFK Beograda je došao Nebojša Vučićević, velemajstor s loptom i sjajni dribler, iz Rijeke afirmisani prvoligaški bek Nikola Marjanović (ponikao u Crvenoj zvezdi), a umesto golmanskog tandema Zalad – Stojić Partizan angažuje mladog reprezentativca i golmana Slobode Fahrudina Omerovića, kao i Darka Belojevića iz užičke Slobode. U prvi tim ulazi vezni igrač Radosav Nikodijević, stasao u Partizanovom podmlatku, a dolaze i tri mlada igrača, vezista Jovica Kolb iz zemunske Galenike i napadači Slađan Šćepović (FAP, Priboj) i Milonja Đukić iz malog crnogorskog kluba Crvena Stijena. Bilo je tu još novajlija koji su se kratko zadržali, kao što su Jovica Simanić (Proleter) i Saša Petrović (Mačva).
Od svih ovih novajlija, status stalnog ili povremenog prvotimca u sezoni 1984/85 su stekli Omerović, Marjanović, Vučićević, Đukić, Kolb i Nikodijević, dok je Šćepović bio neko na koga se računalo u budućnosti. Nikodijević je bio osveženje i zabeležio je solidan broj nastupa, Đukić je bljesnuo sa dva gola Hajduku, Omerović je prigrabio dres sa brojem 1, Marjanović „dvojku“ kao bek a Vučićević se odmah nametnuo kao majstor fudbala. Ranije pristigli Kaličanin, Radanović i Rojević su bili „zacementirani“ u prvih jedanaest.
Ta sezona donosi šampionsku titulu ekipi Sarajeva, a Partizan je završava na trećem mestu. Ostala je u sećanju legendarna utakmica u Kupu UEFA protiv Kvins Park Rendžersa, 4-0 u Beogradu, kao i tri dobijena derbija u Beogradu, i to ovim redosledom: 2-0 protiv Dinama, 2-1 protiv Zvezde i 4-1 protiv Hajduka. Iz Evrope Partizan biva eliminisan od Videotona, koji će doći do finala Kupa UEFA.
Posebno je bila zanimljiva utakmica protiv Dinama u prvom kolu, na Stadionu JNA. Bio je to debi Ranka Stojića za Dinamo, i to baš protiv bivšeg kluba u kojem je stekao afirmaciju – Partizana. Stojić je bio izložen uvredama sa tribina, primio je dva gola a kod navijača je ostao zauvek obeležen kao neko ko je „izdao“ klub. Prekazi svojim odlaskom u Hajduk nije ni izbliza navukao toliki gnev navijača, jer je otišao zbog sukoba sa trenerom i klubom, a pre toga je već mnogo dao Partizanu, s kojim je uzeo dve titule prvaka. Danas, Prekazijev status kod navijača Partizana nije okrnjen tim odlaskom u Hajduk. Za razliku od njega, navijači Ranku Stojiću nikad nisu oprostili prelazak na Maksimir, jer su smatrali da iza toga stoji samo novac i bolji ugovor. Afirmaciju i mesto u prvom timu je već ranije stekao u Partizanu.
Sezona 1984/85 se pokazalo vrlo značajnom – iako Partizan nije osvojio
trofej, bezbolno je izvršena delimična smena generacija. Odlasci Vukotića,
Stojkovića, Prekazija, Zalada i Stojića, pa i nešto ranije Trifunovića,
nisu se bitnije odrazli na rezultate i Partizanov renome.
Razlog tome je taj što su prethodno dovedena pojačanja do 1984/85
pokazala da su kvalitet za Partizan i izneli su teret te sezone.
Radanović, Omerović, Rojević, Vučićević…uz mlade Stevanovića i
Dimitrijevića, a predvođeni već odavno standardnim prvotimcima poput
Mancea, Živkovića, Varge, Ješića, Klinčarskog…
Po završetku sezone 1984/85, Partizan napuštaju Miodrag Ješić (Altaj, Turska), Nikola Marjanović (Vojvodina) i Dragi Kaličanin (Saragosa). U klub dolaze braća, desni bek Miodrag i desno krilo Milorad Bajović iz Sutjeske, defanzivni vezni igrač Bajro Župić iz Novog Pazara, kao i dva mlada igrača od kojih se dosta očekivalo u godinama koje su dolazile – Goran Bogdanović iz Smedereva i napadač Milinko Pantić iz Jedinstva iz Malog Zvornika.
Ali, prava „bomba“ je došla iz Sarajeva – u Partizan prelazi Vlado Čapljić, mladi centarhalf Željezničara i reprezentativac Jugoslavije! Dolaskom Čapljića, Partizan i preko transfer politike dokazuje da je definitivno klub iz samog vrha jugoslovenskog fudbala. Rezultatima se u taj vrh već svrstao od sezone 1982/83. Prestaje zadovoljavanje malim stvarima, godine krize i apatije su daleko iza, a klub puca na dominaciju u domaćem fudbalu. Dolazak Čapljića bio je samo početak, još veće „bombe“ uslediće godinu dana kasnije, ali o tome u sledećem nastavku posvećenom drugoj polovini osamdesetih…
Do tada, rezime Partizanovih transfera početkom osamdesetih:
– selektiranje igrača iz drugih klubova koji će postati dugogodišnji oslonac ekipe- Mance, Rojević, Radanović, Omerović, Vučićević…
– konstantno popunjavanje tima Partizanovom decom – Dimitrijević, Vermezović, Popović, Stevanović, Nikodijević…
– odlazak istinskih asova i bitnih prvotimaca od 1983. poput Vukotića, Stojkovića, Trifunovića, Zalada, Prekazija, Stojića, Ješića…
– delimična ali uspešna smena generacija u leto 1984.
* Zabranjeno preuzimanje teksta bez navođenja izvora teksta ili dozvole autora.