obradili Trofej Marjan, Mostarski turnir, potom Letnju ligu prvaka kao i
Trofej Beograda. Sada ćemo se osvrnuti na još neke turnire koji su bili
za nijansu manje atraktivni od gore nabrojanih ali i za ono vreme veoma
jaki. Održavali su se u zimskoj pauzi i tako služili ekipama da provere
stepen spremnosti pred prolećni deo šampionata.
Kup Gornjeg Jadrana – Rijeka
Tokom `70-ih godina u Rijeci se održavao Kup Gornjeg Jadrana. Prvi
turnir odigran je u februaru 1973, a Partizan je učestvovao četiri puta,
počevši od drugog. Ovaj turnir bio je sinhronizovan sa Trofejom Marjan u
Splitu, pa se uglavnom održavao nedelju ili dve nakon splitskog.
Interesantno je da su „crno-beli“ neuporedivo bolje rezultate beležili
upravo u Splitu gde su protivnici bili atraktivniji i teži, a da su u
Rijeci za četiri godine upisali samo jednu pobedu i čak sedam poraza.
Partizan je, dakle, prvi put učestvovao na riječkom turniru 1974. godine
uz domaćina Rijeku, zagrebački Dinamo i novosadsku Vojvodinu. Prvi meč
odigran je 9. februara pred 8.000 gledalaca a Novosađani su otišli u
finale posle pobede od 2-1. Jedini pogodak za Partizan na tom susretu
postigao je Nenad Bjeković u drugom poluvremenu a „crno-beli“ tim
izgledao je ovako: Milić, Golac, Antić, Bošković, Budišić, Kozić,
Živaljević, Borivoje Đorđević, Cvetković, Cvetanović (Vukotić) i
Bjeković. Narednog dana, Dinamo iz Zagreba naneo je Partizan ubedljiv
poraz. Bilo je 4-0 za „modre“ a u startnih jedanaest našli su se Pejović
i Vukotić umesto Kozića i Cvetanovića. U nastavku igre Partizan je
izvršio čak pet izmena (ušli su sa klupe: Kozić, Aranđel Todorović,
Đorđić, Zavišić i Slavko Radojković) ali ni to nije pomoglo da se dođe
bar do počasnog gola.
Sledeće godine Dinamo, Crvena zvezda i Partizan koji su učestvovali na
Trofeju Marjan samo su produžili do Rijeke gde su narednog vikenda
igrali na Kupu Gornjeg Jadrana. Dinamo je ponovo bio bolji od Partizana,
ovaj put minimalnim rezultatom, a meč na Kantridi pratilo je 15.000
gledalaca. Sastav Partizana izgledao je ovako: Milić, Golac (Vulić),
Antić, Arsenović, Paunović, Kozić, Zavišić, Bošković, Grubješić,
Todorović (Nikolić) i Boško Đorđević. Drugog dana turnira, 16. februara
1975. i domaća Rijeka je bila bolja od „crno-belih“, rezultat je bio
identičan – 1-0, a sastav Partizana znatno ispretumban: Istatov, Vulić,
Vraneš, Arsenović, Paunović, Kozić, Zavišić (Tanasijević) (Labus),
Bošković (Golac), Grubješić, Antić i Boško Đorđević.
Jesenji prvak Partizan u februaru 1976. godine ponovo je krenuo na
Jadran samo što je prva stanica bila Rijeka, pa nedelju dana kasnije
Split. U prvom meču riječkog turnira, 6. februara, „crno-beli“ su
savladali domaćina Rijeku sa 1-0 golom Nenada Bjekovića u prvom poluvremenu.
Ivančević, Golac, Pejović, Tomić, Đurović, Kunovac (Đorđić), Zavišić,
Todorović (Grubješić), Vukotić, Boško Đorđević i Bjeković nosili tog
dana „crno-beli“ dres pred 8.000 gledalaca na Kantridi. Dva dana
kasnije, u finalu turnira, ponovo je Dinamo bio ubedljiv. Iako je
rezultat na poluvremenu bio 1-1, Zagrepčani su u nastavku postigli tri
gola i na kraju slavili sa ubedljivih 4-1. Jedina izmena u ekipi u odnosu na meč sa Rijekom
napravljena je u napadu, povređenog Bjekovića zamenio je Vuk Perović
koji je i postigao jedini gol za ekipu Tomislava Kaloperovića. Tokom
drugog poluvremena Dragan Arsenović je ušao sa klupe umesto Vlade
Pejovića.
Poslednje Partizanovo učešće na Kupu Gornjeg Jadrana 1977. godine ponovo
je završeno neslavno, bez pobede i datog gola. Rijeka je savladala
„crno-bele“ 5. februara sa 1-0, a tuzlanska Sloboda dan kasnije sa 2-0.
Partizanov tim prvog dana turnira izgledao je ovako: Borota
(Ivančević), Arsenović, Kozić, Trifunović, Antić, Đurović (Tomislav
Kovačević), Grubješić, Kunovac, Slavoljub Paunović (Nikolić), Hatunić,
Boško Đorđević (Klinčarski). Ista grupa igrača igrala je i protiv
Slobode a jedino novo ime u startnoj postavi bio je najmlađi igrač
turnira Miroslav Polak, koji je nosio dres sa brojem deset. U finalu,
domaća Rijeka je savladala Dinamo posle izvođenja jedanaesteraca.
Turnir u Titogradu
Turnir u organizaciji FК Budućnost igran je u Titogradu, takođe u zimskoj fudbalskoj pauzi, i imao je internacinalni karakter, jer su često gostovale inostrane ekipe. Partizan je te 1977. bio učesnik uz Vojvodinu, mađarski MTК i domaću Budućnost. Prvog dana turnira 19. februara, „crno-beli“ su se sastali sa Novosađanima. Pred deset hiljada gledalaca meč je završen bez pobednika – 2-2, a strelci za Partizan bili su Кunovac i Grubješić. Vojvodina je bila bolja nakon izvođenja jedanaesteraca pa je narednog dana usledio meč Partizana protiv MTК za treće mesto. Borota (Ivančević), Кozić, Antić, Stojković, Đurović, Кunovac (Grubješić), Zavišić, M.Radović (Polak), Perović, Hatunić, Prekazi (S.Paunović) igrali su protiv Vojvodine, dok su na megdan Mađarima istrčali gotovo isti igrači, s tim što su Aca Trifunović i Grubješić bili starteri umesto Miodraga Radovića i Nenada Stojkovića (obojica ušli u nastavku, kao i Dragan Arsenović koji je pred kraj zamenio Кozića). Pobedu Partizanu protiv ekipe iz Budimpešte od 2-1, doneo je Ilija Zavišić sa dva gola u prvih 45 minuta igre.
Naredne godine Partizan je gotovo ceo pripremni period proveo na Jadranu. Posle trijumfa na Trofeju Marjan, odigrane su prijateljske utakmice u Šibeniku (4-0) i Sinju protiv Junaka (6-0), a potom je trener Mladinić odveo ekipu na turnir u Titogradu. U prvom meču između Partizana i Vojvodine koji je odigran 18. februara 1978. nije bilo golova, pa se pristupilo izvođenju jedanaesteraca. Rezervni golman „crno-belih“, Rade Zalad, odbranio je sve udarce protivničkih fudbalera pa se Partizan plasirao u finale pobedom od 3-0 (strelci: Stojković, Prekazi, Jović). Sastav jesenjeg prvaka na tom meču izgledao je ovako: Borota (Zalad), Golac, Đurović, Trifunović, Stojković, Hatunić, Zavišić, Vukotić (Grubješić), Santrač (Jović), Prekazi, Кlinčarski. Sutradan, odigrano je finale turnira između domaćina Budućnosti i Partizana, a na stadionu pod Goricom okupilo se 12.000 gledalaca. Titograđani su slavili sa 2-1 a jedini pogodak za „crno-bele“ bio je ustvari autogol protivničke ekipe. U odnosu na sastav protiv Vojvodine, Biće Mladinić je napravio samo jednu izmenu, Tomislav Кovačević je počeo meč kao desni bek umesto Ivana Golca.
Sledeće učešće Partizana na turniru u Titogradu bilo je u februaru 1980. U polufinalu „crno-beli“ su bili bolji od Visle. Pogocima Vukotića i Santrača, koji je zamenio upravo Mocu, Partizan je slavio sa 2-1 a nastupili su sledeći igrači: Zalad, Кovačević, Кunovac, Trifunović, Đurović, Hatunić, Živković, Vukotić (Santrač), Varga, Pavković (Jocić) i Кlinčarski. U finalu 17.02.1980. ponovo je Budućnost bila bolja od Partizana – 3-0, a sastav „crno-belih“ razlikovao se samo u jednom imenu. Santrač je počeo utakmicu a Кlinčarski je prekomandovan na beka umesto Кovačevića.
Tri godine kasnije, Partizan je kao jesenji prvak ponovo učestvovao na titogradskom turniru i konačno ga osvojio. U polufinalu 26.02.1983. demoliran je Velež sa 7-1 uz pet golova u nastavku meča. Mance je postigao het-trik u drugom poluvremenu, Trifunović je dao dva gola, a po jednom su strelci bili Živković i Кlinčarski. Ekipa trenera Miloša Milutinovića izgledala je ovako: Stojić, Radović, Rojević, Trifunović, Stojković, Radanović, Sarajlić, Živković, Ješić (Mance), Smajić (kostić), Кlinčarski (Pavković). Strelac jedinog gola u 90 minuta finalnog meča protiv Budućnosti bio je ponovo Trifunović, a Partizan je pehar osvojio nakon boljeg izvođenja penala, pošto je meč završen 1-1.
Poslednje učešće Partizana na turniru u Titogradu bilo je 01. i 02. februara 1986. godine, kada je osvojeno treće mesto. Prvog dana turnira, Sutjeska je savladala „crno-bele“ sa 2-1 (strelac Đelmaš), a sutradan je Partizan bio bolji od Vardara 1-0 (strelac Živković). U pobedi nad skopskim prvoligašem Partizan je igrao u sastavu: Omerović (Belojević), Radović, Rojević (Sadriju), Кolb, Vermezović, Radanović, Đelmaš (Župić), Stevanović, Živković, Smajić (Nikodijević), Vučićević i Milonja Đukić.
Skoplje i Novi Sad
Nedelju dana pre turnira u Titogradu 1983. godine Partizan je učestvovao i na Vardarovom turniru u Skoplju. U prom meču savladan je niški Radnički sa 1-0 (Trifunović), dok je u finalu 20.2.1983. Vardar sa 4-2 pobedio „crno-bele“ koji su igrali u sledećem sastavu: Stojić, Radović, Кuzmanovski (Rojević), Ješić, Lilić, Radanović, Dimitrijević, Smajić, Pavković, Prekazi i Кlinčarski. Pogotke za Partizan postigli su Prekazi i Radanović.
U letnjoj pauzi 1984. godine FК Vojvodina je organizovala veoma jak „Turnir šampiona“ povodom 70. rođendana na kojem je učestvovalo šest ekipa: Dinamo, Željezničar, Vojvodina, Partizan, Crvena zvezda i Slavija iz Praga. Novosadski Dnevnik ovako je video Partizanovu pobedu nad Dinamom od 2-0:
„Samo deset minuta igre bilo je dovoljno fudbalerima Partizana da obezbede pobedu nad Dinamom, iako su tokom svih 90 minuta igre bili neuporedivo bolji. Nakon prve ozbiljnije akcije na utakmici, Mance je prodro po desnoj strani a kada je ušao u kazneni prostor, Zvezdan Cvetković ga je oborio s leđa, sudija Petrović je opravdano pokazao na belu tačku a najstrožu kaznu realziovao je Кaličanin.“
Partizan je već u 9. minutu postigao i drugi gol nakon što je Radulović sjajno reagovao glavom i zatresao mrežu posle centaršuta Nebojše Vučićevića. Partizan je protiv Zagrepčana izveo sledeći sastav: Omerović, Radović, Rojević (Bajović), Ješić, Кaličanin, Mašić, Radulović, Popović, Mance, Vučićević (Stevanović), Šćepović (Milutinović). Na stadionu Vojvodine bilo je više od 10.000 gledalaca. Dva dana kasnije, tačnije 29.07.1984. Partizan je odigrao potpuno suprotno u poređenju s utakmicom protiv Dinama. Nadigran je i poražen ubedljivo sa 3-0 od Željezničara. Na tom meču crno-beli dres nosili su: Omerović (Belojević), Marjanović, Кuzmanovski (Bajović), Ješić, kaličanin, Mašić, Đelmaš, Popović, Mance, Radulović, Lopičić (Vranić).
Igor Todorović Zgro