Partizanovi transferi kroz istoriju, 3. deo (druga polovina `70-ih)

Dolazimo do trećeg nastavka serijala o Partizanovim transferima kroz istoriju. Od početka sedamdesetih pa sve do polovine te decenije, Partizan je dovodio i domaće asove i neafirmisane igrače, sve njih kombinovao sa momcima poniklim u sopstvenoj školi, ali titule nije bilo. Navršila se i čitava decenija bez trofeja, ušlo se u jedanaestu sušnu godinu.

Tada, u leto 1975. godine, trener Tomislav Kaloperović se odlučuje da pojača ekipu sa, za širu javnost, manje poznatim igračima. U Humsku 1 dolaze golman Radmilo Ivančević (Šumadija, Aranđelovac), bek Borislav Đurović (Sutjeska, Nikšić), vezni igrač Rešad Kunovac (užička Sloboda) i napadač Vukan Perović (takođe iz Sutjeske, kao i Đurović). Većinu njih sportski nedeljnik „Tempo“ je ovako predstavio, u broju 494, leto 1975. godine:

Navijači Partizana, poučeni iskustvom iz proteklih deset godina, tog leta nisu ni u najluđim snovima očekivali titulu. Naročito kada su videli da je Partizan pojačan igračima iz drugoligaškog društva. Ipak, čudo se desilo! Trener Kaloperović je pronašao onaj „tajni sastojak“ koji je nedostajao svih tih godina i uspeo da posle jedanaest godina dovede „parni valjak“ do sedme titule prvaka! Više o tom podvigu možete da pročitate na jednom od ranijih postova.

Strelac gola u Ljubljani koji je doneo titulu, Nenad Bjeković, odigrao je pod Bežigradom i svoju poslednju utakmicu u „crno-belom“ dresu i otišao i Nicu. Kao zamena, stiže iz kragujevačkog Radničkog Slavoljub Sava Paunović, koji se u Humskoj zadržao samo godinu dana.

Osim Save Paunovića, Partizan te 1976. godine posle dužeg vremena dovodi dva afirmisana prvoligaška igrača – golmana Petra Borotu iz OFK Beograda i centarhalfa Jusufa Hatunića iz tuzlanske Slobode. Ironijom sudbine, samo dve godine ranije, upravo je Hatunić slomio nogu mladom Partizanovom igraču Zoranu Raciću na terenu Stadiona JNA, a Racić više nikada nije zaigrao u Partizanu. Ipak, Hatunića su navijači lepo prihvatili. Nije se sve završilo samo sa transferom ovih igrača – Partizan angažuje i beka Tomislava Kovačevića iz čačanskog Borca, a početkom 1977. Partizan, posle bledog učinka u jesenjem delu 1976/77 menja i trenera. Ante Mladinić, do tada selektor jugoslovenske reprezentacije, po prvi put preuzima jedan prvoligaški klub i seda na klupu Partizana umesto Tome Kaloperovića! Osim selektorskog posla, bio je poznat kao čovek koji je stvorio zlatnu Hajdukovu generaciju. Prvoligaška pojačanja i afirmisani trener bili su najava velikih ambicija.

Petar Borota

U leto 1977. Partizan dovodi i mladog ali talentovanog centarfora Milovana Jovića iz beogradskog Rada, a konkurenciju u špicu napada posle prvog dela sezone 1977/78 pojačava i kralj strelaca, Slobodan Santrač, iz OFK Beograda! Upravo će Borota i Hatunić, uz već uigrane Stojkovića, Đurovića i Golca, biti od ključnog značaja za samo 19 primljenih golova u sezoni 1977/78. Te sezone, Partizan je nadmoćno osvojio šampionat, oborio mnoge rekorde, a u direktnim susretima sa ostalim članovima „velike četvorke“ – C.zvezdom, Hajdukom i Dinamom, od šest utakmica ostvario pet pobeda i jedan jedini remi, sa Hajdukom u Beogradu! Doprinos novajlija – Borote, Hatunića i Santrača, bio je nemerljiv! Svakako, nikako se ne smeju zanemariti ni Partizanovi starosedeoci – Vukotić, Stojković, Trifunović, Zavišić, Đurović, Golac, Prekazi, Boško Đorđević, Kozić, Klinčarski…

Slobodan Santrač

I u toj sezoni Partizan je nastavio sa praksom dovođenja mladih a darovitih igrača, koji su neko vreme proveli u Partizanovim mlađim kategorijama, a onda postali zvezde prvog tima. Nešto ranije, tako je u klub stigao Dževad Prekazi, koji se te 1977/78 potpuno afirmisao, a krajem te šampionske sezone na vrata prvog tima su kucali Zvonko Varga, mladi špic igrač iz Crvenke, ofanzivni vezni Zvonko Živković iz zemunske Galenike, kao i Sead Mašić (Bosanski Brod) i Vlada Lazičić. U narednih nekoliko godina Varga i Živković će biti standardni prvotimci „crno-belih“ a i Mašić će upisati solidan broj nastupa u odbrani Partizana. Iz mlađih kategorija dolazi i golman Rade Zalad, koji će punu afirmaciju ostvariti u nastupajućoj sezoni 1978/79, kao i desno krilo Miloš Đelmaš.

Nažalost, leto i jesen 1978. godine će doneti velike turbulencije u klubu. Kao da je i tok prelaznog roka naslutio takva dešavanja – u Partizanu su već bili viđeni sjajni Safet Sušić, najbolji igrač Sarajeva, kao i Hajdukov bek Vilson Džoni. Džoni se ipak odlučuje za Dinamo, a Sušić na volšeban način ostaje u Sarajevu i narednih nekoliko godina. Umesto Momčila Vukotića, alfe i omege Partizanove ekipe, koji odlazi u Bordo, Partizan angažuje Slobodana Pavkovića iz Vojvodine. Nažalost, Pavković nikada nije iskazao pun potencijal u dresu Partizana, pre svega zbog brojnih povreda.

Slobodan Pavković – iz Vojvodine u Partizan

I ne samo to – usled nesrećnog ispadanja iz Kupa šampiona od drezdenskog Dinama i lošijeg starta u prvenstvu, Partizan nije stao iza svog trenera Mladinića, koji krajem kalendarske 1977. napušta klub. Raspada se i šampionska generacija – već su otišli Vukotić u Bordo i Golac u Sautempton, a posle serije loših nastupa i Borota napušta Partizan. Ceo klub upada u veliku krizu od koje će se oporavljati narednih nekoliko godina, a te 1978/79 tek u poslednjem kolu su „crno-beli“ izborili opstanak. Bio je to jedinstven slučaj u jugoslovenskom fudbalu, da šampion bude na ivici ispadanja iz lige! Igranje u finalu Kupa Jugoslavije i poraz od Rijeke bili su slaba uteha.

Taj period posle 1978/79, što se transfera tiče, obeležilo je i lutanje u izboru igrača. Od nekoliko novajlija, poput Miodraga Stevanovića (OFK Beograd), Stojiljkovića, Tomaševića, Vladimira Jocića (došao iz niškog Radničkog), Milana Babića (Napredak), Zorana Lilića…samo su Jocić, Lilić i Babić odigrali značajniji broj utakmica. Zanimljivo je da su Jocić i Babić u mlađim kategorijama bili članovi Crvene zvezde (Babić čak i prvotimac) ali su preko Radničkog i Napretka došli u Partizan!

Partizan su na površini održavali već afirmisani starosedeoci – Vukotić, koji se 1979. vratio u Partizan iz Bordoa, Hatunić, Klinčarski, Stojković, Trifunović…

Ipak, nije sve tako crno – pored već pomenutih Varge, Živkovića, Đelmaša i Mašića, u prvi tim do kraja decenije pristižu Partizanova deca – vezni igrač Miodrag Ješić i bek Miodrag Radović, zatim golman Ranko Stojić (Zvezdara) i daroviti Admir Smajić (Radnik, Bijeljina). Upravo će oni biti deo ekipe koja će posle pet godina povratiti titulu na Topčidersko brdo. Jedan od medijski najslabije ispraćenih transfera u to vreme, u leto 1980. godine, pokazaće se kao događaj od velikog uticaja na budućnost kluba – Partizan i zemunska Galenika vrše trampu. U Zemun odlazi kralj jugoslovenskih strelaca, Slobodan Santrač, a iz Galenike u Partizan dolazi mladi, talentovani, ali nepoznati centarfor – Dragan Mance.

Došao tiho, a ušao u legendu – Dragan Mance

Neka Manceov dolazak bude i poslednji pomenuti transfer u ovom delu, koji je obradio period od 1975. do 1980, period u kojem je Partizan krenuo sa drugoligaškim pojačanjima, preko prvoligaških asova pa sve do osipanja i stagnacije, kako u pogledu transfera, tako i u pogledu uspeha. Od titule pa do jedva izborenog opstanka. Sledi uskoro i novi nastavak, koji će se baviti transferima s početka osamdesetih, koje su značile stabilizaciju kluba i njegovo definitivno pozicioniranje u vrhu jugoslovenskog fudbala.

* Zabranjeno preuzimanje teksta bez navođenja izvora ili dozvole autora.

Crno-bela Nostalgija

Partizanovi transferi kroz istoriju, 3. deo (druga polovina `70-ih)

cbnostalgija - 31. avgust 2014.29. maj 2019.

Ostavite odgovor Odustani od odgovora