Najnovije
Blog

Partizanovi transferi kroz istoriju, 2. deo (prva polovina `70-ih)

  Prvi nastavak iz ovog serijala o transferima FK Partizan bavio se mahom šezdesetim godinama prošlog veka, formiranjem generacije „Partizanovih beba“, kao i godinama posle briselskog finala Kupa šampiona, kada je rasprodata moćna ekipa. Došli smo do kraja šezdesetih i početka sedamdesetih godina dvadesetog veka.

  Pored već pomenutih Hošića, Katića, Živaljevića i Bjekovića, koji su kao pridošlice imali veliki uticaj na igru Partizana krajem šezdesetih, treba obavezno pomenuti još jednog bitnog igrača u tom periodu koji je došao u Partizan kao afirmisan igrač. Bio je to Svemir Đorđić, koji je 1968. godine pristigao iz novosadske Vojvodine, kao afirmisan prvoligaški igrač sredine terena. Narednih osam godina on će biti jedan od najzapaženijih igrača „crno-belih“, pa pošto je njegovo prisustvo u ekipi obeležilo sedamdesete, nije neka velika greška što ga pominjemo u ovom, drugom nastavku. 

Svemir Đorđić, na utakmici Partizan – Bor

  I početkom sedamdesetih, nastavlja se tradicija dovođenja mladih i neafirmisanih fudbalera. U tom kontekstu najznačajnije novajlije su Radomir Antić (užička Sloboda) i Refik Kozić (Istra Pula). Posebno je zanimljivo kako je angažovan Refik Kozić – njega su Partizanovi ljudi zapazili tokom zimskih priprema u Medulinu, dok je branio boje Istre, doveli ga u klub, i narednih desetak godina Kozić je bio jedan od najstandardnijih Partizanovih igrača. Antić je takođe ostavio veliki trag u Partizanu, odigravši veliki broj utakmica.

  Ipak, toj generaciji Partizanovih fudbalera titula prvaka stalno izmiče, svake sezone se pojavljuje nekoliko novih imena i kao da se luta u traženju dobitne kombinacije. Sa ove distance gledano, možda je u tom periodu umesto osvežavanja igračkog kadra, koji je svakako bio jak (Ćurković, Paunović, Damjanović, Dane Petrović, Budišić, Bora Đorđević, ranije pomenuti Katić, Živaljević, Hošić…samo su najpoznatiji od tadašnjih igrača) bilo mnogo potrebnije osvežavanje uprave novim ljudima.

  Dešavaju se i transferi nekih poznatijih igrača – iz niškog Radničkog u leto 1971. dolazi golman Miodrag Knežević ali se zadržava samo jednu sezonu. Njegov klupski drug iz Niša, Nenad Cvetković, o kojeg se grabi cela „velika četvorka“, dolazi u Partizan godinu dana kasnije, 1972. godine. Bio je to, posle Nenada Bjekovića, najbolji i „najzvučniji“ napadač koji je potpisao za Partizan. Njegov dolazak u ekipu, nenaviknutu na dolaske „zvezda“ prelaznih rokova, rađa i određene nesuglasice unutar tima, a prema kasnijim svedočenjima nekih od igrača, još tada su postojale podele igrača na „klanove“ i „ekipe“. Nenad Cvetković je bio član Partizana četiri godine, postigao značajan broj golova ali nikada nije dosegao visine koje su mu bile predviđane.

Nenad Cvetković

  Međutim, drugi centarfor, koji je preko Mačve i niškog Radničkog došao u Partizan 1971. godine kao mlad igrač, ostavio je ništa manji trag u Humskoj 1. Reč je o pokojnom Pavlu Grubješiću, koji je skoro deset godina bio Partizanov napadač. Nikada nije važio za prvu napadačku opciju, ali je, naročito u drugoj polovini sedamdesetih, često bio standardan i postigao je solidan broj golova. Još jedan igrač iz Mačve nešto kasnije prelazi u Partizan. Bek Dragan Arsenović, nažalost ni on više nije među živima, dolazi 1974. godine u Humsku 1, i narednih nekoliko godina po dolasku imaće, uglavnom, zapaženu ulogu u timu Partizana.

  Jedno mesto u timu je bilo posebno osetljivo. Naime, odlaskom Ivana Ćurkovića u Sent Etjen, 1972. godine, Partizan nastoji da mu nađe dostojnu zamenu, ali uprkos brojnim pokušajima, golmani koji su branili mrežu „crno-belih“ nisu bili na tom nivou. Menjali su se na golu Partizana u prvoj polovini sedamdesetih Mladen Furtula (Sutjeska, Foča), Partizanova deca Zlatko Milić (kroz kaljenje u Rijeci vratio se u Partizan), Slavko Drljača, Vojislav Marković, kasnije i novajlija Blagoje Istatov (Belasica iz Strumice). Iako je svako od njih imao određeni kvalitet, to nije bilo dovoljno da se ustale na golu i nametnu kao dugoročno rešenje za Partizanovu „jedinicu“.

  Kad već pričamo o prvoj polovini sedamdesetih godina prošlog veka, treba pomenuti da je i tada kroz Partizan prošlo dosta igrača koji su imali samo epizodne uloge. To je neminovnost fudbala jer nemoguće je da se baš sve novajlije nametnu. Tako su kroz Partizan prodefilovali Kurčubić, Radojković, Hadžiabdić, Salihodžić, Ringov…ali njih se danas kao članova Partizana sećaju samo najzagriženiji hroničari istorije kluba. Zanimljiv je slučaj Vasila Ringova, koji u Partizanu nije spojio više od par zvaničnih mečeva, ali je kasnije doživeo svoje zvezdane trenutke u dresu Vardara i postao jedan od najboljih jugoslovenskih napadača.

  To nije bio slučaj sa Ilijom Zavišićem, koji je kao mladić došao u Partizan iz kluba Hajduk Veljko iz Negotina, dve sezone proveo u Boru na pozajmici, a onda se na velika vrata vratio u Partizan i do kraja sedamdesetih prigrabio dres s brojem 7, postavši jedna od ikona druge polovine sedamdesetih, pa i državni reprezentativac. Ako je neki klub umeo da afirmiše i prepozna igrača iz manje sredine, to je bio Partizan.

Ilija Zavišić – od Negotina i Bora do Partizana i reprezentacije

   Jedan transfer iz leta 1973. zaslužuje posebnu pažnju, iz dva razloga. Reč je o Miroslavu Boškoviću, popularnom Galebu, kako su ga nazvali navijači Hajduka, čiji je bio dugogodišnji prvotimac. On je bio prvi igrač Hajduka koji je prešao u Partizan, ali nije samo to bio kuriozitet vezan za njega. Bošković je, iz duboko ličnih razloga koji nisu imali veze ni sa Hajdukom ni sa Splitom kao gradom, poželeo da ode u Partizan, ali mu tadašnji propisi FSJ nisu to dozvoljavali. Bošković se upustio u pravnu bitku i na Ustavnom Sudu uspeo da izdejstvuje promenu propisa a samim tim i svoj prelazak iz Hajduka u Partizan! Ovaj odbrambeni igrač, tada već bivši reprezentativac Jugoslavije, proveo je u Partizanu dve sezone.
 

Miroslav Bošković, na „večitom derbiju“ – iz Hajduka u Partizan preko Ustavnog suda
  
 Kroz čitav ovaj period, do leta 1975. godine, u tim Partizana pistižu, osim novih igrača sa strane, i momci ponikli u Partizanovoj školi fudbala. Neki od njih, poput Ivana Golca, Boška Đorđevića, Aranđela Todorovića, Predraga Tomića i Nenada Stojkovića, postaće standardni prvotimci i kasnije osvajači titula prvaka s Partizanom. Neki drugi su imali manje zapažene uloge ali su ipak igrali po par sezona za Partizan – Zoran Cvetanović, Novica Vulić i Zoran Racić. Poslednjeg je lom noge zauvek odvojio od fudbala (Partizan – Sloboda, oktobar 1974.) a i bek Vulić je bio sklon povredama. 

 Kao zaključak za ovaj period prve polovine sedamdesetih, treba istaći da se u to vreme u jugoslovenskim najboljim timovima igrački kadar nije toliko čest menjao kao što je to danas slučaj.  Provereni i kvalitetni igrači su ostajali i po desetak godina u prvom timu i postojala je starosna granica za odlazak u inostranstvo. Veoma retki su bili transferi između klubova „velike četvorke“ (Bošković je izuzetak), a najveće „bombe“ prelaznih rokova su bili dolasci talentovanih i dokazanih igrača iz manjih prvoligaških sredina u velikane – Meškovića (Sloboda), Boriše Đorđevića (Bor) i Oblaka (Olimpija) u Hajduk, Kneževića i Cvetkovića iz Radičkog u Partizan, Mujkića (Željezničar) i Šarovića (Proleter) u Dinamo, Stepanovića (OFK Beograd) u Crvenu zvezdu.

  Što se Partizana tiče, transferi u tom periodu od 1970. do 1975. obeleženi su sledećim činjenicama: 
– „lutanje“ u izboru golmana po odlasku Ćurkovića
 – redovno popunjavanje tima iz sopstvene omladinske škole (Golac, Boško Đorđević, Todorović, Predrag Tomić, Stojković, Vulić…)
– dolazak afirmisanih igrača, čak i reprezentativaca (Knežević, Cvetković, Bošković)
– selekcija mladih i talentovanih igrača iz provincije koji će postati stub tima (Antić, Kozić, Zavišić, Grubješić, Arsenović)
 

 
Dolazimo do polovine sedamdesetih i sezone 1975/76, kada je selektiran
tim koji je osvojio titulu prvaka 1975/76, ali o tim pojačanjima, kao i o najznačajnijim Partizanovim transferima do kraja sedamdesetih, više reči u
sledećem nastavku.

 *  U tekstu su korišćene slike iz nekadašnjeg časopisa „Tempo“. Zabranjeno preuzimanje teksta bez dozvole autora.

Ostavite odgovor

Vaša adresa e-pošte neće biti objavljena. Neophodna polja su označena *