Pored već pomenutih Hošića, Katića, Živaljevića i Bjekovića, koji su kao pridošlice imali veliki uticaj na igru Partizana krajem šezdesetih, treba obavezno pomenuti još jednog bitnog igrača u tom periodu koji je došao u Partizan kao afirmisan igrač. Bio je to Svemir Đorđić, koji je 1968. godine pristigao iz novosadske Vojvodine, kao afirmisan prvoligaški igrač sredine terena. Narednih osam godina on će biti jedan od najzapaženijih igrača „crno-belih“, pa pošto je njegovo prisustvo u ekipi obeležilo sedamdesete, nije neka velika greška što ga pominjemo u ovom, drugom nastavku.
Ipak, toj generaciji Partizanovih fudbalera titula prvaka stalno izmiče, svake sezone se pojavljuje nekoliko novih imena i kao da se luta u traženju dobitne kombinacije. Sa ove distance gledano, možda je u tom periodu umesto osvežavanja igračkog kadra, koji je svakako bio jak (Ćurković, Paunović, Damjanović, Dane Petrović, Budišić, Bora Đorđević, ranije pomenuti Katić, Živaljević, Hošić…samo su najpoznatiji od tadašnjih igrača) bilo mnogo potrebnije osvežavanje uprave novim ljudima.
Dešavaju se i transferi nekih poznatijih igrača – iz niškog Radničkog u leto 1971. dolazi golman Miodrag Knežević ali se zadržava samo jednu sezonu. Njegov klupski drug iz Niša, Nenad Cvetković, o kojeg se grabi cela „velika četvorka“, dolazi u Partizan godinu dana kasnije, 1972. godine. Bio je to, posle Nenada Bjekovića, najbolji i „najzvučniji“ napadač koji je potpisao za Partizan. Njegov dolazak u ekipu, nenaviknutu na dolaske „zvezda“ prelaznih rokova, rađa i određene nesuglasice unutar tima, a prema kasnijim svedočenjima nekih od igrača, još tada su postojale podele igrača na „klanove“ i „ekipe“. Nenad Cvetković je bio član Partizana četiri godine, postigao značajan broj golova ali nikada nije dosegao visine koje su mu bile predviđane.
Međutim, drugi centarfor, koji je preko Mačve i niškog Radničkog došao u Partizan 1971. godine kao mlad igrač, ostavio je ništa manji trag u Humskoj 1. Reč je o pokojnom Pavlu Grubješiću, koji je skoro deset godina bio Partizanov napadač. Nikada nije važio za prvu napadačku opciju, ali je, naročito u drugoj polovini sedamdesetih, često bio standardan i postigao je solidan broj golova. Još jedan igrač iz Mačve nešto kasnije prelazi u Partizan. Bek Dragan Arsenović, nažalost ni on više nije među živima, dolazi 1974. godine u Humsku 1, i narednih nekoliko godina po dolasku imaće, uglavnom, zapaženu ulogu u timu Partizana.
Jedno mesto u timu je bilo posebno osetljivo. Naime, odlaskom Ivana Ćurkovića u Sent Etjen, 1972. godine, Partizan nastoji da mu nađe dostojnu zamenu, ali uprkos brojnim pokušajima, golmani koji su branili mrežu „crno-belih“ nisu bili na tom nivou. Menjali su se na golu Partizana u prvoj polovini sedamdesetih Mladen Furtula (Sutjeska, Foča), Partizanova deca Zlatko Milić (kroz kaljenje u Rijeci vratio se u Partizan), Slavko Drljača, Vojislav Marković, kasnije i novajlija Blagoje Istatov (Belasica iz Strumice). Iako je svako od njih imao određeni kvalitet, to nije bilo dovoljno da se ustale na golu i nametnu kao dugoročno rešenje za Partizanovu „jedinicu“.
Kad već pričamo o prvoj polovini sedamdesetih godina prošlog veka, treba pomenuti da je i tada kroz Partizan prošlo dosta igrača koji su imali samo epizodne uloge. To je neminovnost fudbala jer nemoguće je da se baš sve novajlije nametnu. Tako su kroz Partizan prodefilovali Kurčubić, Radojković, Hadžiabdić, Salihodžić, Ringov…ali njih se danas kao članova Partizana sećaju samo najzagriženiji hroničari istorije kluba. Zanimljiv je slučaj Vasila Ringova, koji u Partizanu nije spojio više od par zvaničnih mečeva, ali je kasnije doživeo svoje zvezdane trenutke u dresu Vardara i postao jedan od najboljih jugoslovenskih napadača.
To nije bio slučaj sa Ilijom Zavišićem, koji je kao mladić došao u Partizan iz kluba Hajduk Veljko iz Negotina, dve sezone proveo u Boru na pozajmici, a onda se na velika vrata vratio u Partizan i do kraja sedamdesetih prigrabio dres s brojem 7, postavši jedna od ikona druge polovine sedamdesetih, pa i državni reprezentativac. Ako je neki klub umeo da afirmiše i prepozna igrača iz manje sredine, to je bio Partizan.
Jedan transfer iz leta 1973. zaslužuje posebnu pažnju, iz dva razloga. Reč je o Miroslavu Boškoviću, popularnom Galebu, kako su ga nazvali navijači Hajduka, čiji je bio dugogodišnji prvotimac. On je bio prvi igrač Hajduka koji je prešao u Partizan, ali nije samo to bio kuriozitet vezan za njega. Bošković je, iz duboko ličnih razloga koji nisu imali veze ni sa Hajdukom ni sa Splitom kao gradom, poželeo da ode u Partizan, ali mu tadašnji propisi FSJ nisu to dozvoljavali. Bošković se upustio u pravnu bitku i na Ustavnom Sudu uspeo da izdejstvuje promenu propisa a samim tim i svoj prelazak iz Hajduka u Partizan! Ovaj odbrambeni igrač, tada već bivši reprezentativac Jugoslavije, proveo je u Partizanu dve sezone.
Kao zaključak za ovaj period prve polovine sedamdesetih, treba istaći da se u to vreme u jugoslovenskim najboljim timovima igrački kadar nije toliko čest menjao kao što je to danas slučaj. Provereni i kvalitetni igrači su ostajali i po desetak godina u prvom timu i postojala je starosna granica za odlazak u inostranstvo. Veoma retki su bili transferi između klubova „velike četvorke“ (Bošković je izuzetak), a najveće „bombe“ prelaznih rokova su bili dolasci talentovanih i dokazanih igrača iz manjih prvoligaških sredina u velikane – Meškovića (Sloboda), Boriše Đorđevića (Bor) i Oblaka (Olimpija) u Hajduk, Kneževića i Cvetkovića iz Radičkog u Partizan, Mujkića (Željezničar) i Šarovića (Proleter) u Dinamo, Stepanovića (OFK Beograd) u Crvenu zvezdu.
Dolazimo do polovine sedamdesetih i sezone 1975/76, kada je selektiran
tim koji je osvojio titulu prvaka 1975/76, ali o tim pojačanjima, kao i o najznačajnijim Partizanovim transferima do kraja sedamdesetih, više reči u
sledećem nastavku.
* U tekstu su korišćene slike iz nekadašnjeg časopisa „Tempo“. Zabranjeno preuzimanje teksta bez dozvole autora.