Miloš Milutinović, jedan od najboljih igrača i trenera u istoriji Partizana, rođen je 5. februara 1933. godine u Bajinoj Bašti. Još kao omladinac nagovestio je svoj raskošni fudbalski talenat, igrajući za FK Bor, pa su o njega počeli da se otimaju Partizan i Crvena zvezda, ali je Miloš te 1952. završio u Partizanu.
Bio je igrač raskošne fudbalske tehnike, odličan strelac i dribler, fudbaler čiji su se maniri i gospodstvo u privatnom životu prenosili i na fudbalski teren, preko njegovih elegantnih i majstorskih poteza s loptom. Dobio je nadimak Plava čigra.
Ostao je upisan u istoriji kluba kao igrač koji je dao dva gola za Partizan u prvoj utakmici u istoriji Kupa evropskih šampiona, odigranoj 1955. u Lisabonu protiv Sportinga. U toj premijernoj sezoni Kupa šampiona, dao je ukupno 8 golova (6 Sportingu i 2 Realu). Od trofeja, s Partizanom je kao igrač osvojio Kup Jugoslavije u tri navrata – 1952, 1954. i 1957. godine. Bio je reprezentativac Jugoslavije i učestvovao na dva svetska prvenstva, 1954. u Švajcarskoj i 1958. u Švedskoj. Za nacionalni tim je odigrao 33 utakmice na kojima je postigao 16 golova.
Od 1958. do 1960. igrao je za OFK Beograd, ali tada je, u naponu karijere, oboleo od tuberkuloze. Operaciju je platio minhenski Bajern. Kasnije je Miloš Milutinović zaigrao za bavarski tim, da bi posle Bajerna igrao i za francuske ekipe Rasing (Racing) i Stad Frans (Stade Francais). Godine 1966. postao je „tehniko“ OFK Beograda ali se u sezoni 1968/69 reaktivirao i zaigrao je opet za OFK Beograd, sa Šekularcem, a njihove nastupe je pratilo preko 20.000 gledalaca po utakmici.
Po završetku igračke karijere posvetio se trenerskom poslu. Prvo na klupi OFK Beograda, zatim Dubočice, a u to doba je ostvario najveći uspeh sa zrenjaninskim Proleterom, kojeg je kao tehnički direktor uveo u Prvu savezni ligu 1973. godine. Zatim se otisnuo u inostranstvo i trenirao meksički Atlas i turski Bešiktaš, da bi se u Jugoslaviju vratio 1980. godine i postao trener mostarskog Veleža, s kojim je 1981. ostvario najveći uspeh u istoriji, osvojivši Kup Jugoslavije u fudbalu 1981. godine.
Njegovi uspesi nisu promakli ljudima u Partizanu, pa se Miloš 1982. vraća na mesto stare slave i već u prvoj sezoni s Partizanom osvaja titulu šampiona Jugoslavije, devetu po redu, koju su „crno-beli“ čekali punih pet godina! Bila je to sjajna generacija, spoj iskustva (Vukotić, Stojković, Prekazi, Trifunović) i mladosti (Mance, Varga, Živković, Radanović, Dimitrijević, Smajić), uz već afirmisane a prilično mlade Ješića, Zalada, Stojića, Radovića i Rojevića. Te sezone, Partizan je plenio ofanzivnom i dopadljivom igrom. Miloš Milutinović je na svoje učenike preneo sve ono što je njega krasilo kao fudbalera – lepršavost, napadačku igru i efikasnost. I oni koji nisu upamtili Miloša kao igrača (kao autor ovih redova), nisu mogli biti imuni na njegovu blagost i gospodstvo koje je širio svuda oko sebe. Pravi čovek na pravom mestu.
Naredne 1983/84 titula je za malo izmakla Partizanu, a krajem te sezone Milutinović postaje selektor Jugoslavije. Posle još jednog perioda u Turskoj (Altaj, Bešiktaš), Miloš Milutinović se vraća u Partizan i postaje opet trener „crno-belih“ u sezoni 1990/91, osvaja s Partizanom treće mesto, a iz tog perioda se pamte legendarne utakmice protiv Real Sosijedada i milanskog Intera, kao i pobede nad Hajdukom u Splitu i Beogradu i Dinamom u Beogradu.
Bio je to i poslednji trenerski angažman Miloša Milutinovića. Ostao je da živi u Beogradu, u kojem je i preminuo 28. januara 2003. godine, samo nedelju dana pre svog 70. rođendana. Tog dana, zauvek se u legendu preselila Partizanova Plava čigra, istinski gospodin našeg fudbala, ostavši da živi u sećanjima i srcima svih navijača Partizana i ljubitelja fudbala.
Statistika Miloša Milutinovića, preuzeta sa www.partizan.rs:
Miloš Milutinović (levo) i Stjepan Bobek, na proslavi 25 godina FK Partizan, 1970. godine
Miloš Milutinović na utakmici Partizan – Sporting 5-2, KEŠ 1955/56
Miloš Milutinović na utakmici Partizan – Real 3-0, KEŠ 1955/56
